كوچ اجباري گروهي از دوستداران آل محمّد (صلی الله  عليه و آله) به چين

ابن اثير در باره كوچ اجباري چنين آورده است كه در سال 133 هجري ابو داود بن ابراهيم سوي ختل لشگر كشيد. جيش بن شبل ( در طبري حنش بن سهيل آمده و بايد صحيح باشد) در يك قلعه بست نشست. جمعي از دهقانان (بزرگان) با او بودند. ابو داود بر او اصرار كرد كه خارج شود، او خارج شد و دهقانان و چاكران و اتباع او كه در تحصن وي شركت جسته بودند (وفاداري كرده) با او خارج شدند. همه متفقاً راه فرغانه را گرفتند تا به تركستان رسيدند و باز سير خود را ادامه دادند تا به كشور پهناور چين رسيدند. ابو داود در عرض راه هر كه را اسير كرد نزد ابومسلم فرستاد[1].

 ابن اثير اين اتفاق را قبل از جنگ طراز آورده است و گویا این اتفاق قبل از آن واقع شده است. ابو مسلم خراساني كه مهمترين عامل تأسيس حكومت عباسيان است، در سركوبي يك شورش شيعي در خراسان و بخارا به رهبري شريك بن شيخ مهري نهايت قساوت را به خرج داد و زياد بن صالح خزايي را فرستاد. زياد بن صالح با شريك بن شيخ مهري كه از حاميان و دوستداران آل محمّد (صلی الله  عليه و آله) بودند جنگيد.

پس از كشته شدن شريك بن شيخ دوستداران آل محمّد (صلی الله  عليه و آله) به رهبري حنش بن سهيل قلعه اي را تصرف كردند و در آن تحصن كردند تا آنكه ابو مسلم، ابو داود بن ابراهيم را براي پراكنده كردن آنها فرستاد و محبين اهل بيت رسول الله (صلی الله  عليه و آله) راه فرغانه و از آن پس راه چين را گرفتند و به چين رسيدند و اولين گروه دوستداران اهل بيت كه همان اولين گروه مسلمانان از راه خشكي به چين رسيدند و رحل اقامت انداختند اين واقعه در سال 133 هجري (مصادف با 751 ميلادي) رخ داده است.