بد رفتاري با آل علي (عليه السلام) و كوچ دسته اي از شيعيان از خراسان به چین
البته آقاي علاء الدين آذري در همان كتاب اشاره اي نيز به ظلم خلفاي اموي دارند و آورده اند كه:
«در زمان خلفاي اموي كه سياست تبعيض نژادي خود را به شدت اعمال مي كردند گروهي از ايرانيان بار سفر بستند و ترك ديار نمودند و بسوي چين و هند رفتند از طرف ديگر چون با آل علي (عليه السلام) بد رفتاري مي شد دسته اي از شيعيان از خراسان كوچ كرده و به چين رفتند و در جزيره اي كه در برابر بندري قرار داشت رحل اقامت افكندند[1].» اين روايتي است كه مروزي ضبط كرده (پيرامون سال1120میلادی) و او مي نويسد كه اين جمعيت در زمان هاي بهد هنوز وجود اشت و ميانجي داد و ستد ميان چيني ها و بيگانگان بودند.[2]
آقاي عباس تشكري نيز در اين مورد آورده اند كه:
«در دوران امارت حجاج بن يوسف ثقفي (عليه اللعنه)، با آل علي (عليه السلام) و دوستداران آنان به شدت بد رفتاري مي شد دسته اي از شيعيان از خراسان از راه زمين و عده اي نيز از مسير دريا كوچ كردند و به چين رفتند و در جزيره اي كه در برابر بندري قرار داشت رحل اقامت افكندند. اكنون حصور تعدادي از شيعيان (حضرت) علي (عليه السلام) در جزيره «هاي نَن» و جزيره تايوان براي مورخان اثبات شده است[3]».
دوران سلسله تانگ چندين بار از طرف مسلمانان ايراني و عرب به طرف چين سفير ارسال شده است و اوج نفوذ اسلام در چين دوران سلسله يوان (مغول ها) بوده است.
[1] آذري،علاءالدين – تاريخ روابط ايران و چين – ص 65
[2] حوراني – دريا نوردي عرب، ص 85
[3] تشكري ،عباس – ايران به روايت چين باستان 0 ص 50
