گروهي از شيعيان در جزيرهای در ميان رودخانه اي در چين

شرف الزمان طاهر مروزي، آورده است كه گروهي از شيعيان و طرفداران خاندان عصمت و طهارت محمدي (صلي الله عليه و آله) در يك جزيره كه در ميان رودخانه اي در چين واقع بوده است زندگي می كرده اند كه از گزند بني اميه فرار كرده و بدين سرزمين پناه جسته اند[1].

رد پايي از تشيع رهنامه نويسانی که به چین سفر کرده اند

آقاي اقتداري به رهنامه نويسان زيادي اشاره نموده كه در آنها نيز مي توان رد پايي از تشيع پيدا نمود. ايشان با اشاره به رهنامه ابن ماجد جلفاري (شیعه) و سليمان مهري(شیعه)  آورده اند كه اين دو بزرگوار نژاد و تبار ايراني دارند و درباره ابن ماجد(شیعه) چنين آورده كه:جولفار بندري در شيخ نشين رأس الخيمه امروزين بوده است كه در آب هاي خليج فارس واقع است و خاكش به سرزمين عمان مي پيوندد. برخي هم ابن ماجد را از مردم آنجا و تبارش را از مردم بندر لنگه امروزين دانسته اند. اما به هر حال با تأسف بسياري مي بينيم كه يك محقق سوريائي ابن ماجد را عرب دانسته و كتب و رسالاتش را در مجموعه هايي به نام دريانوردي عرب چاپ كرده اند و او را و كارهايش را عرب و آثار عربي تلقي كرده اند احوال و آثار و نوشته ها و لغات و تركيبات مستعملي در كتاب هاي اين ماجد نشان مي دهد كه واقعاً او ايراني است و زبان فارسي را به خوبي مي داند و حتي لغات لهجه هاي محلي را به فراواني به كار برده است و از مطالعه آثارش به خوبي بر مي آيد كه او شيعه ايراني الاصل فارسي سواحلي است و ابداً ارتباط نژادي با قبائل عرب ساكن در سواحل عمان ندارد. وقتي او در كتابش جمله (ارتفع بختك) مي نويسد آيا مي توان گفت يك مرد عرب زبان در نوشته عربيش به لهجه مردم جنوب و سواحل ايران و با استعمال كلمه فارسي به دوستي يا كسي مي گويد بخت بلند است و به زبان عربي سواحلي مي نويسد ارتفع بختك؟ يا موسم بشكال به خوبي آشكار است و هموطنان ساحل نشين جنوبي ايران مي دانند كه هنوز در زبان آنها، بش به معني زراعت ديم و بشكال و بشكار يعني موسم ديم كاري است. استعمال لغات فارسي فراوان و نقل شعر فردوسي و شاهنامه و تحقيق در اقوال خواجه نصير الدين طوسي فقيه و منجم معروف شيعه خراساني و امثال آنها دلالت قوي بر فارسي بودن، ايراني بودن، شيعه بودن، ابن ماجد دارد.[2]

در ادامه جلفا را توضيح مي دهد و به اين مي رسد كه جلفا گلبار بوده است .