لازم به ذكر است كه چينيان قديم واژگان چيني «داشي» (تلفظ واژة تازي يا تاجيك) (با كلمه تاشي كه براي اعراب به كار مي بردند نيز بي شباهت نيست) و «تيئن فانگ» (مكان آسماني) (منظور از آسمان خداي آسمان است كه نزد چينيان از خدايان بزرگ حساب مي شود) را بر جزيره العرب و همچنين عنوان «شي يو» (مناطق و سرزمين هاي غربي) را بر منطقه اي پهناور و وسيع از مرزهاي غربي چين تا سواحل درياي مديترانه اطلاق مي كردند. البته چينيان براي نامگذاري دين اسلام واژگان و عناوين گوناگون با مفاهيم بزرگي را وضع كرده بودند و بدين وسيله اسلام و مسلمانان را از ساير اديان موجود در درون جامعة چين متمايز و مشخص مي ساختند. «داشي فا» (قانون و مكتب تازي)، «تيئن فانگ جيائو» (آيين مكان آسماني)، « تيئن فانگ شنگ جيائو» (آيين مقدس مكان آسماني)، «هوئي هوئي جيائومن» (آيين هوئي هوئي)، «جينگ جيائو» (آيين پاكيزگي)، «ژن جيائو (گن جيائو» (آيين حقيقت)، «چينگ جينگ جيائو» (آيين پاك و پاكيزگي)، « چينگ ژن جيائو (چينگ گن جيائو» (آيين پاكيزگي و حقيقت)، «خه پينگ جيائو» (آيين صلح و آرامش و «شي يو جيائو»(آيين سرزمين هاي غربي) از جمله عناوين و واژگاني بودند كه چينيان در گذشته هاي دور و نزديك براي ناميدن آيين اسلام به كار مي بردند. به هنگام تسلط مغولان بر چين در سال 1271 ميلادي تا هنگام تأسيس چين نو در سال 1949 ميلادي بيشترين عنواني كه براي اسلام به كار مي رفت اصطلاح «هوئي جيائو»(آيين هوئي) بود. روز دوم ژوئن سال 956 ميلادي، شوراي وزيران جمهوري خلق چين پس از تصويب كنگرة نمايندگان خلق اعلام داشت از اين پس به منظور جلوگيري از تشتت عناوين و واژگان مخصوص اسلام در سرزمين چين بايد تمام ارگان ها، مطبوعات و نشريات و مردم تنها اصطلاح چيني «يي سي لاَن جيائو» (دين اسلام) را استعمال كنند. بدين سان نام اسلام در چين به اسم حقيقي خود اطلاق گردد و عناوين ديگر ملغي شدند. البته عناوين مزبور در تحقيقات و پژوهش هاي تاريخي پيرامون اسلام در چين همچنان مورد استفادة مورخان و پژوهشگران قرار مي گيرد.[1]