بد رفتاري با آل علي (عليه السلام) و كوچ دسته اي از شيعيان از خراسان به چین

 البته آقاي علاء الدين آذري در همان كتاب اشاره اي نيز به ظلم خلفاي اموي دارند و آورده اند كه:

«در زمان خلفاي اموي كه سياست تبعيض نژادي خود را به شدت اعمال مي كردند گروهي از ايرانيان بار سفر بستند و ترك ديار نمودند و بسوي چين و هند رفتند از طرف ديگر چون با آل علي (عليه السلام) بد رفتاري مي شد دسته اي از شيعيان از خراسان كوچ كرده و به چين رفتند و در جزيره اي كه در برابر بندري قرار داشت رحل اقامت افكندند[1].» اين روايتي است كه مروزي ضبط كرده (پيرامون سال1120میلادی) و او مي نويسد كه اين جمعيت در زمان هاي بهد هنوز وجود اشت و ميانجي داد و ستد ميان چيني ها و بيگانگان بودند.[2]

آقاي عباس تشكري نيز در اين مورد آورده اند كه:

«در دوران امارت حجاج بن يوسف ثقفي (عليه اللعنه)، با آل علي (عليه السلام) و دوستداران آنان به شدت بد رفتاري مي شد دسته اي از شيعيان از خراسان از راه زمين و عده اي نيز از مسير دريا كوچ كردند و به چين رفتند و در جزيره اي كه در برابر بندري قرار داشت رحل اقامت افكندند. اكنون حصور تعدادي از شيعيان (حضرت) علي (عليه السلام) در جزيره «هاي نَن» و جزيره تايوان براي مورخان اثبات شده است[3]».

دوران سلسله تانگ چندين بار از طرف مسلمانان ايراني و عرب به طرف چين سفير ارسال شده است و اوج نفوذ اسلام در چين دوران سلسله يوان (مغول ها) بوده است.

اعزام چهار هزار سرباز براي سركوبي شورش ها توسط منصور دوانيقي به چین

در دومين سال امپراطور ي جي ده سال 757 ميلادي (مصادف با 140 هجري) «ان لئشان» و شي سي مينگ فرماندهان تاتار شورش نمودند و چانگ اَن را تصرف نمودند و فغفور «شوان جونگ» به وسيله شورشيان خلع شد و پسرش را به جاي او نشاندند. آشوب هاي چين زياد شده بود تا اين كه سوجونگ لي شيانگ پسر فغفور قبلي از دومين خليفه عباسي ابو جعفر منصور دوانيقي چهار هزار سرباز براي سركوبي شورش ها اعزام داشت[1] .

و به كمك اين افراد شورشيان و خائنان و دزدان را سركوب نمود. و بعد از آن در همان پايتخت ماندند و زندگي خود را در آنجا ادامه دادند.

البته سرتوماس آرنولد براي ماندن آنها دليل هايي از خود آورده است  كه دليل هايش خالي از اشكال نيست يكي از دليل هايش اين است كه ‌آنان به سرزمين خود بازگشتند ولي به جرم آن كه براي مدتي طولاني در سرزميني كه گوشت خوك در آن جا مصرف مي شده به سر برده بودند، اجازه سكونت در وطن خود را به دست نياوردند و به اين جهت دوباره به چين بازگشتند. طبق گزارش ديگري، آنان در كانتون اجتماع نمودند و آماده بازگشت به سرزمين خود گشتند ولي در آنجا مردم اين عده را به علت مصرف گوشت خوك در زمان اقامت در چين سرزنش كردند. آنان نيز در اثر ملامت و سرزنش مردم از مراجعت به سرزمين خويش خودداري كردند و در چين سكونت گزيدند فرمانرواي كانتون تصميم گرفت آنان را وادار به مراجعت به سرزمين خود كند، ولي آنان با بازرگانان عرب و ايراني هم كيش خود متفق و متحد شدند و با اجتماع در مراكز عمده ي تجاري شهر دست به شورش زدند. فرمانرواي كانتون به برج و باروي شهر پناه برد و فقط پس از آن كه از امپراطور  چين اجازه گرفت كه نيروهاي مسلمان در چين اقامت نمايند جرأت كرد به شهر باز گردد. براي آنان زمين و مسكن در شهرهاي مختلف تهيه شد و آنان در چين سكونت گزيدند و باز زنان چيني ازدواج كردند.[2]

 البته آقاي علاء الدين آذري در كتاب " تاريخ روابط ايران و چين " اين ها را مردود دانسته و حتي خود ارسال نيرو از طرف منصور دوانيقي را مردود دانسته است، چنين آورده است كه:

« و ينز گفته اند خليفه عباسي وقتي چهار هزار تن (8000 تن هم ذكر شده است) از لشكريان اسلام را به ياري امپراطور  چين كه با شورش و انقلاب مواجه شده بود (755 ميلادي) فرستاد و آنها در چين باقي ماندند و هسته اصلي مسلمين چين از آنهاست و اين روايات محققاً مردود است و با قراين و شواهد ديگر منطبق و موفق نيست.»[3]

 در ادامه مي گويد اسلام از ايران راه يافته و دليل را فارسي به كار بردن لغات زياد توسط مسلمانان آورده بايد عرض كنم كه اين منافاتي ندارد چون احتمالاَ آن لشکر اسلامي از ايران اعزام شده بود و اين دليل نمي شود كه ما آن را نفي كنيم و مردود بدانيم.

كوچ اجباري گروهي از دوستداران آل محمّد (صلی الله  عليه و آله) به چين

ابن اثير در باره كوچ اجباري چنين آورده است كه در سال 133 هجري ابو داود بن ابراهيم سوي ختل لشگر كشيد. جيش بن شبل ( در طبري حنش بن سهيل آمده و بايد صحيح باشد) در يك قلعه بست نشست. جمعي از دهقانان (بزرگان) با او بودند. ابو داود بر او اصرار كرد كه خارج شود، او خارج شد و دهقانان و چاكران و اتباع او كه در تحصن وي شركت جسته بودند (وفاداري كرده) با او خارج شدند. همه متفقاً راه فرغانه را گرفتند تا به تركستان رسيدند و باز سير خود را ادامه دادند تا به كشور پهناور چين رسيدند. ابو داود در عرض راه هر كه را اسير كرد نزد ابومسلم فرستاد[1].

 ابن اثير اين اتفاق را قبل از جنگ طراز آورده است و گویا این اتفاق قبل از آن واقع شده است. ابو مسلم خراساني كه مهمترين عامل تأسيس حكومت عباسيان است، در سركوبي يك شورش شيعي در خراسان و بخارا به رهبري شريك بن شيخ مهري نهايت قساوت را به خرج داد و زياد بن صالح خزايي را فرستاد. زياد بن صالح با شريك بن شيخ مهري كه از حاميان و دوستداران آل محمّد (صلی الله  عليه و آله) بودند جنگيد.

پس از كشته شدن شريك بن شيخ دوستداران آل محمّد (صلی الله  عليه و آله) به رهبري حنش بن سهيل قلعه اي را تصرف كردند و در آن تحصن كردند تا آنكه ابو مسلم، ابو داود بن ابراهيم را براي پراكنده كردن آنها فرستاد و محبين اهل بيت رسول الله (صلی الله  عليه و آله) راه فرغانه و از آن پس راه چين را گرفتند و به چين رسيدند و اولين گروه دوستداران اهل بيت كه همان اولين گروه مسلمانان از راه خشكي به چين رسيدند و رحل اقامت انداختند اين واقعه در سال 133 هجري (مصادف با 751 ميلادي) رخ داده است.

جنگ طراز اولين جنگ نظامی ميان مسلمين و چينیان

در مورد طراز در فرهنگ فارسي دكتر معين (جلد پنجم) چنين مي خوانيم كه: طراز شهريست در تركستان شرقي (منظور سين كيانگ امروز چين است) در سر حد چين نزديك فرغانه كه آب و هواي آن سخت سرد است و زنان آن به زيبايي شهرت دارند و مشك آن نيز معروف بوده است[1] (در اين شهر رودي نيز وجود دارد كه رود طراز گويند) فردوسي شاهنامه سراي بزرگ ما در اين باره آورده است كه:

شدند اندر ايوان بتان طراز     نشستند و گفتند با ماه راز [2]

با نگاهي به كتاب المسلمون في الصين نوشته جمال محمد العبد المنعم مي توان از اين جنگ چنين اطلاعاتي به دست آورد كه اين جنگ در زمان سلسله تانگ كه براي مدتي ايران و آسياي مركزي و چين هم مرز بوده اند سال 751 ميلادي (133 هجري) سپاهيان اسلام به فرماندهي زياد بن صالح در نزديكي شهر كاشغر با سپاه چين به فرماندهي گائو شيان جي (اصالتاً كره اي بود ولي در سپاه چين خدمت مي كرد) روبرو شدند كه تعداد سربازان اسلام در اين جنگ يك هزار نفر برآورده شده است.[3] اين جنگ در حوالي طراز واقع شده است و به شكست چيني ها منجر شده. تعداد چيني های كشته شده را پنجاه هزار نفر آورده اند و اسراي چيني كه در دست مسلمانان افتادند را بيست هزار نفر گفته اند به نظر حقير ارقام اشتباه است در سالنامه هاي چيني كل نيروي اعزامي را سي هزار نفر آورده اند. هر چند كه در كتاب كامل تاريخ بزرگ ايران و اسلام نوشته عزالدين علي ابن اثير نيز همين ارقام آمده است وی آورده است که:

 «چون خبر تسليم آنها (پادشاه شاش) را ابومسلم خراساني شنيد زياد بن صالح خزاعي را با لشكر به جنگ آنها فرستاد. بر كنار رود طراز مصاف رخ داد مسلمانان بر آنها چيره شدند و تعداد پنجاه هزار تن كشتند و بيست هزار را اسير گرفتند. بقيه نيز گريختند و به چين پناه بردند. اين واقعه در ماه ذي الحجه سنة صد و سي و سه رخ داد.»[4]

در اين سال ها اشاراتي نيزه به يك سري از كوچهاي اجباري شده است كه جا دارد در اين جا نيز ذكر گردد.

فتح قتیبه در «البدايه و النهايه»

اين ماجرا را حافظ ابي الفداء اسماعيل ابن كثير القريشي الدمشقي (متوفي 774 هجري) در جلد نهم كتاب البدايه و النهايه چنين آورده است كه:

« ثم دخلت سنه ست و تسعين و فيها فتح قتيبه بن مسلم ... كاشغر من ارض الصين، و بعث إلي ملك الصين رسلاً يتهدده و يتوعده و يقسم بالله لا يرجع حتي يطأ بلاده و يختم ملوكهم، و هو في مدينه عظيمه، يقال« إن عليها تسعين باباً في سورها المحيط بها، يقال لها خان بالق[1]، من أعظم المدن و أكثرها ريعاً و معاملات و أموالاً، حتي قيل: إن بلاد الهند مع استاعها كالشامه في ملك الصين و الصين لا يحتاجون إلي أن يسافروا في ملك غير هم لكثره أموالهم و متاعهم، و غير هم محتاج إليهم لما عندهم من المتاع و الدنيا المتسعه، و سائر ملوك تلك البلاد تؤدي إلي ملك الصين الخراج، لقهره و كثره جنده و عدده و المقصود ان الرسل لما دخلوا علي ملك الصين وجدوا مملكه عظيمه حصينه، ذات أنهارٍ و أسواقٍ و حسنٍ و بهاء فدخلوا عليه في قلعه عظيمه حصينه، و بقدر مدينه كبيره، فقال لهم ملك الصين: ما أنتم؟ - و كانوا ثلا ثمائه رسول عليهم هيبره – فقال الملك لترجمانه: قل لهم: ما أنتم و ما تريدون؟ فقالوا: نحن رسول قتيبه بن مسلم، و هو يدعوك إلي الاسلام، فإن لم تفعل فالجزيه، فإن لم تفعل فالحرب. فغضب الملك أمر بهم إلي دار، فلما كان الغد دعاهم فقال لهم: كيف تكونون في عباده إالهكم؟ فصلول الصلاه علي عاداتهم، فلما ركعوا و سجدوا ضحك منهم، فقال: كيف تكونون في بيوتكم؟ فلبسوا ثياب مضهم، فأمرهم بالانصراف، فلما كان من الغد ارسل إليهم فقال: كيف تدخلون علي ملوككم؟ فلبسوا الوشي (نقش الثوب)، و العمائم و المطارف، و دخلو علي الملك، فقال لهم ارجعوا فرجعوا، فقال اولئك. فلما كان اليوم الثالث: أرسل إليهم فقال لهم: كيف تلقون عدوكم؟ فشدوا عيلهم سلاحهم، و لبسوا المغافر [زرد يلبسه المحارب تحت القلنسوه] و البيض [السيوف] و تقلدوا السيوف، و نكبوا القسي [النبال] و أخذوا الرماح، و ركبوا خيولهم و مضوا، فنظر أليهم ملك الصين فرأي امثال الجبال مقبله، فلما قربوا منه ركزوا رماحهم، ثم أقبلوا نحوه مشمرين فقيل لهم: ارجعوا- و ذلك لما دخل قلوب اهل الصين من الخوف منهم- فانصرفوا فركبوا خيولهم و اختلجوا رماحهم، ثم ساقوا خيولهم كأنهم يتطاردون بها، فقال الملك لأصحابه: كيف ترونهم؟ فقالوا: ما رأينا کهولاء قط. فلما أمسوا بعث إليهم الملك ان ابعثوا إلي زعيمكم و أفضلكم، فبعثوا إليه هيبره، فقال له الملك حين دخل عليه: قد رأيتم عظم ملكي، و ليس أحد يمنعكم مني و أنتم به منزله البيضه في كفي، و أنا سائلك عن أمر، فإن تصدقني و إلا قتلتك، فقال: سل! فقال الملك: لم صنعتم ما صنعتم من زي اول يوم و الثاني و الثالث؟ فقال: أما زينا اول يوم فهو لباسنا في اهلنا و نسائنا و طيبنا عندهم، و أما ما فعلنا ثاني يوم فهو زينا إذا دخلنا علي ملوكنا و أما زينا ثالث يوم فهو إذا لقينا عدونا. فقال الملك: ما أحسن ما دبرتم دهركم، فانصرفوا إلي صاحبكم – يعني: قتيبه- و قولوا له ينصرف راجعاً عن بلادي، فاني قد عرفت حرصه و قله اصحابه، و إلا بعث إليكم من يهلككم عن آخركم. فقال له هيبره: تقول لقتيبه هذا؟! فكيف يكون قليل الاصحاب من اول خيله في بلادك و آخرها في منابعت الزيتون؟ و كيف يكون حريصاً من خلف الدنيا قادراً عليها، و غزاك في بلادك؟ و أما تخويفك إيانا بالقتل فإنا نعلم أن لنا أجلاً إذا حضر فأكرمها عندنا القتل، فلسنا نكرهه و لا نخافه. فقال الملك فما الذي يرضي صاحبكم؟ فقال: قد حلف أنه لا ينصرف حتي يطأ أرضك، و يختم ملوكك و يجبي الجزيه من بلادك، فقال: أنا أبريمينه و أخرجه منها، أرسل اليه بتراب من أرضي و أربع غلمان من أبناء الملوك، و أرسل إليه ذهباً كثيراً و حريراً و ثياباً صينيه لا تقوم و لا يدري قدرها، ثم لهم معه مقاولات كثيره، ثم اتفق الحال علي أن بعث صحافاً من ذهب متسعه، فيها تراب من أرضه ليطأه قتيبه، و بعث بجماعه من اولاده و أولاد الملوك ليختم رقابهم، و بعث بمال جزيل ليبر بيمين قتيبه. و قيل: إنه بعث أربعمائه من أولاده و أولاد الملوك، فلما انتهي ألي قتيبه ما ارسله ملك الصين قبل ذلك منه[2].

ترجمه متن البدايه و النهايه:

«سپس سال نود و شش (هجري) داخل شد و در آن سال قتيبه بن مسلم كاشغر را كه جزء چين بود فتح كرد (گشود) و فرستاده اي را براي وعده و وعيد دادن برگزيد و (قتيبه) قسم به خدا خورد كه برنگردد تا اينكه پاي در خاك چين گذارد و پادشاهان و اشراف آنها را مهر غلامي زند و از‌آنها جزيه بگيرد يا اينكه آنها را داخل در دين اسلام نمايد. پس فرستاده داخل در مقر پادشاهي بزرگ آنها شد و پادشاه در شهري بزرگ بود، گفته شده است كه: همانا بر آن هفتاد درب در اطرافش بود كه به‌آن شهر خان بالق (همان پكن امروزي) مي گفتند از شهرهاي عظيم و بزرگ بود و داراي مردمي فراوان و دادوستد و دارايي فراوان در آن شهر بود. همانا بلاد هند با وسعت و پيشرفتي كه داشتند مانند منطقه شمالي چين بودند و (مردم) چين نيازي نداشتند كه به ملك ديگري مسافرت كنند به خاطر فراواني اموال و متاعشان و غيره، و (مردم) غير چين به آنها احتياج داشتند به خاطر چيزهايي كه نزد آنها بود از متاع دنيا به طور فراوان، و پادشاهان آن بلاد به پادشاه چين خراج مي دادند، به خاطر برتري كه داشت و سربازانش و تعداد آنها. و مقصود آنكه همانما زماني كه فرستادگان بر ملك چين وارد مي شدند مملكت عظيم و مستحكمي مي ديدند كه داراي نهرها و بازارهاي متنوع و داراي نيكويي و مباهاتي بود. داخل بر قلعه اي عظيم و مستحكمي مي شدند كه به اندازة شهري بزرگ بود، پس از آن پادشاه چين به آنها گفت: شما چه كسي هستيد؟ - و سيصد نفر بودند كه به سرپرستي هبيره فرستادگان قتيبه بن مسلم بودند- امپراطور  به مترجمان گفت: به آنها بگو: شما كيستيد و چه مي خواهيد؟ پس گفتيم: ما فرستادگان قتيبه بن مسلم هستيم، و او تو را به دين اسلام دعوت كرده است، اگر نپذيرفتي بايد جزيه بدهي و اگر آن را نيز نپذيري بايد جنگ كنيم. امپراطور  غضبناك شد و به‌ آنها دستور داد به خانه بروند، زماني كه فردا رسيد آنها را خواست و به‌ آنها گفت: در عبادت پروردگارتان چگونه عمل مي كنيد؟ نمازي طبق عادت خود خواندند، در حين به جا آوردن ركوع و سجده كردن يكي از آنها خنديد. گفت: در خانه هايتان چگونه ايد؟ (لباس سفيد پوشيدند و بخود عطر زدند) لباس مناسب منزل را پوشيدند. امپراطور  دستور داد برگردند، فردا كه رسيد فرستاده اي به سوي آنها گماشت و به آنها گفت: چگونه بر پادشاهان خود وارد مي شويد؟ لباس هاي نقش دار پوشيدند و عمامه ها بر سر نهادند و وارد بر امپراطور  چين شدند، امپراطور  گفت: برگرديد  (هبيره و همراهانش) باز گشتند (به استراحتگاهي كه در آن بودند) امپراطور  به يارانش گفت: اين ها را چگونه ديديد؟ گفتند: در اين لباس به مردان شبيه تر بودند تا مرحله اول، و اين ها همان گروه اول بودند. وقتي روز سوم فرا رسيد فرستاده اي به سوي آنها فرستاد و به آنها گفت: چگونه با دشمنانتان رودر رو مي شويد؟ آنها سلاح برداشتند و كلاهخود بر سر گذاشتند و زره پوشيدند و شمشير ها و نيزه ها را در دست و كمان ها را بر دوش گرفتند و بر اسب ها سوار شدند و نزد امپراطور  رفتند. امپراطور  نگاهي بر آنها افكند كوه هاي آهنيني ديد كه به طرف او هجوم بردند، چون نزديك شدند نيزه ها را بر زمين فرود بردند و آستين ها را بالا زدند. به‌آنها گفتند بر گرديد- و اين زماني بود كه در دل اهل چين ترس آنها افتاده بود- پس منصرف شدند و اسب هاي خود را سوار شدند و نيزه هاي خود را برداشتند و اسب هاي خود را تاختند انگار در حال نبرد مشغول حمله و زد و خورد بودند. (پادشاه چين) امپراطور  از آنها پرسيد آنها را چگونه ديديد؟ گفتند: هرگز مانند آنها نديده ايم. چون شب كردند پيغام داد كه رئيس خود را نزد من بفرستيد. آنها هم هبيره بن مشموج را فرستادند. وقتي هبيره وارد بر امپراطور  چين شد امپراطور  به او گفت: همانا عظمت ملك مرا دانستيد (و اگر بخواهم شما را هلاك كنم) احدي را ياراي مانع شدن من از اين كار نخواهد بود و شما مانند تخم (تخم مرغ) در دستان من هستيد، و من در مورد كاري از تو سؤال دارم، اگر راست گفتي كه هيچ و إلا به قتل مي رسانمت، هبيره گفت: بپرس! امپراطور  گفت: براي چه در روز اول و دوم و سوم خود را چنين آراستيد؟ جواب داد: اما آراستن ما در روز اول، پوششمان در ميان اهل خود (خانواده خود) و زنان خود است و آرامش ماست نزد آنها، و اما آنچه در روز دوم آراستيم حال ما باشد كه با بزرگان و ملوك خود ملاقات داريم، و اما آراستگي ما در روز سوم موقعي است كه با دشمن خود رو در رو مي شويم. امپراطور  گفت: چه زيباست آنچه كه تدبير كرديد به دنياي خود (اين آراستن ها را)، باز گرديد پيش رئيس خود- يعني: قتيبه- و به او بگوييد از بلاد چين منصرف گردد و بر گردد، همانا حرص او و كمي يارانش را دانستم، و گرنه گروهي را مي فرستم كه شما را هلاك كندو تا آخرين نفرتان را هلاك كنند. هبيره گفت: به قتيبه اين گونه مي گويي؟! چگونه يارانش كم است كسي كه اول سواران او در بلاد توست و آخر در جايي كه در آن زيتون مي رويد (منظور سوريه و لبنان)؟ و چگونه حريص دنيا است كسي كه دنيا داشته باشد و به آن پشت كند، و در بلاد تو با تو بجنگد؟ و اما در مورد تخفيف دادن تو به ما در مورد كشته شدن (بدان) ما بر اين باوريم كه برايمان اجلي است و زماني كه اجل فرا رسد پس براي ما آن مرگ سزاوارتر است (كشته شدن در ميدان جنگ از مرگ عادي بهتر است) و ما از مرگ كراهتي نداريم و از آن نمي ترسيم. امپراطور  گفت: چه چيزي رئيس شما (قتيبه بن مسلم) را راضي مي كند؟ هبيره گفت: همانا او قسم خورد، تا زماني كه زمين تو را (خاك چين را) لگدمال نكرده و بر بزرگان و شاهزادگان تو مهر غلامي نزده و جزيه را بر ملك تو واجب نكرده باز نگردد. امپراطور  گفت: من قسم او را بر طرف مي كنم و او را از زير قمسش مي رهانم، برايش از خاك چين بفرست و چهار نفر از شاهزادگان و طلا و حرير و لباس چيني بفرست كه نتواند مقاومت در برابر آن بكند و قدر آن را نتواند حساب كند. (عوض از جزيه). بينشان گفتگو زياد رد و بدل شد تا اينكه بر اين توافق كردند كه ظروف طلاي بزرگ بفرستند كه در آن خاك چين باشد و قتيبه لگدمال كند، جمعي از شاهزادگان و اشراف زادگان برايش بفرستند كه بر گردن آنها مهر غلامي زند. و مالي بفرستند كه قتيبه را بري كند از قسمش و گفته شده :پادشاه چهار صد نفر از شاهزادگان و اشراف زادگان را فرستاد. هنوز به قتيبه نرسيده بود آنچه كه امپراطور  فرستاده بود. در ادامه دارد كه قبل از رسيدن آنها خبر مرگ وليد بن عبدالملك به او رسيد و همت قتيبه در اين كار شكست.

همانطور كه پيداست ابن كثير از كتاب ابن اثير بهره جسته است. با در نظر گرفتن اينكه بين اين دو گروه جنگي رخ نداده است مي توان به صراحت اذعان كرد كه اولين جنگ نظامي ميان مسلمانان و چينيان جنگ طراز بوده است و علت اين جنگ كه در اثر خيانت بعد از امان دادن توسط يك فرماندة كره اي كه در سپاه چين خدمت مي كرده رخ داده است و تاريخ آن را 751 ميلادي همان 133 هجري آورده اند و اين همان تاريخي است كه آقاي زين العابدين قرباني به موضوع فرار از شكنجه بني اميه براي علويون اشاره نموده اند. و براي بعضي از مورخين سال751 ميلادي همان 133 هجري تاريخي است كه مي توان گفت اسلام در اين تاريخ از راه خشكي كه همان جاده ابريشم است وارد چين شده است.

فتح قتيبه در «الكامل في التاريخ»

عزالدين علي ابن اثير در كتاب «الكامل في التاريخ» آورده است كه :

«ثم دخلت سنه ست و تسعين، ذكر فتح قُتَيبَه مدينه كاشغر و في هذه السنه غزا قتيبه كاشغر، فسار حمل مع الناس عيالاتهم ليضعهم بسمرقند، فلمّا عبر النهر استعمل رجلاً علي معبر النهر ليمنع مَن يرجع ألّا كاشغر، و هي أذني مدائن الصين، و بعث جيشاً مع كبير بن فلان ألي كاشفر؛ فغنم و سبي سبیاً، فختم اعناقهم و أوغل حتي بلغ قريب الصين. فكتب أليه ملك الصين: أن ابعث ألي رجلاً شريفاً يخبرني عنكم و عن دينكم. فانتخب قتيبه عشرهً لهم جمال و ألسن و بأس و عقل و صلاح فأمرلهم بعده حسنه و متاع حسن من الخزّ و الوَشي و غير ذلك و خيول حسنه، و كان منهم هُبَيره بن مشمرج الكلابي، فقال لهم: أذا دخلتم عليه فأعلموه أنّي قد حلفتُ أني لا أنصرف حتي أطأ بلادهم و اختم ملوكهم و أجبي خراجهم. فساروا و عليهم هُبَيره، فلمّا قدموا عليهم دعاهم ملك الصيم فلبسوا ثياباً بياضاً تحتها الغلائل و تطيبوا و لبسوا النعال و الأرديه، و دخلوا عليه و عنده عظماء قومه فجلسوا، فلم يكلّمهم الملك و لا أحد ممن عنده، فنهضوا. فقال الملك لَمن حضره: كيف رأيتم هؤلاء؟ فقالو: رأينا قوماً ما هم إلّا نساء، ما بقي منّا احد إلّا انتشر ما عنده. فلمّا كان الغد دعاهم فلبسوا الوَشي و العمائمَ الخزّ و المطارف و غدوا عليه، فلمّا دخلو قيل لهم: ارجعوا، و قال لأصحابه: كيف رأيتم هذه الهيئه؟ قالوا: هذه أشبه بهيئه الرجال من تلك، فلمّا كان اليوم الثالث دعاهم، فشدّوا سلاحهم و لبسوا البَيضَ و المغافرُ و أخذوا السيوفَ و الرماح و القسي و ركبوا. فنظر إليهم ملكُ الصين فرأي مثل الجبل، فلمّا دنوا ركزوا رماحهم و أقبلوا مشمّرين، فقيل لهم: ارجعوا، فركبوا خيولهم و أخذول رماحهم و دفعوا خيلهم كأنّهم يتطاردون. فقال الملكُ لأصحاب: كيف ترونهم؟ قالوا: ما رأينا مثل هؤلاء. فلمّا أمسي بعث إليهم: أن ابعثوا إليّ زعيمكم. فبعثوا إليه هُيبَره ابن مشمرج، فقال له: قد رأيتم عظم ملكي و أنّه ليس أحد منعكم منّي، و انتم [انت] في يدي بمنزله البيضه في كفّي، و إنّي سائلكم عن أمر فإن لم تصدقوني قتلتكم. قال: سل. قال: لِمَ صنعتم بزيّكم الأوّل اليوم الأوّل و الثاني و الثالث ما صنعتم؟ قال أمّا زِيّنا اليوم الأول فلبا سنا في أهلنا، و أمّا اليوم الثاني فزيّنا إذا أمنّا أمراء نا، و أمّا الثالث فزيّنا العدونا. قال: ما أحسن ما دبّرتم دهركم، فقولوا لصاحبكم ينصرف، فإنّي قد عرفتُ قلّه أصحابه و ألّا بعثتُ إليكم مَن يُهلككم. قال: كيف يكون قليل الاصحاب مَن أوّل خيله في بلادك و آخرها في منابت الزيتون؟ و أمّا تخويفك إيانا بالقتل فإن لنا آجالاً إذا حضرت فأكرمها القتل و لسنا نكرهه و لانخافه، و قد حلف أن لا ينصرف حتي يطا أرضكم و يختم ملوككم و يُعطَي الجزيه. فقال: فإنّا نخرجه من يمينه و نبعث تراب ارضنا فيطاه و نبعث إليه ببعض أبنائنا فيخمهم و نبعث إليه بجزيه يرضاها. فبعث إليه بهديه و أربعه غلمان من آبناء ملوكهم، ثم أجازهم فأحسن، فقدموا علي قتيبه، فقبل قتيبهُ الجزيه و ختم الغلمان و ردهم و وطي التراب.

 فقال سواده بن عبدالملك السَّلولي:

لا عيبَ في الوفد الذين بعثتهم                 للصين أن سلكوا طريقَ المنهج

كسروا الجفون علي القذي خوف الردي      حاشا الكريم هُيبره بن مشموج

أدّي رسالتك التي استرعيته [استدعيته]       فأتاك من حِنثِ اليمين بمخرج [لمخرج]

   فأوند قتيبه هيبره الي الوليد، فمات بقريه من فارس[1]

ترجمه متن الكامل في التاريخ:

«آغاز سال نود و شش – بيان فتح كاشغر(یکی از شهر های چین در استان شین جیانگ) به دست قتيبه. در آن سال قتيبه كاشغر را قصد كرد و جنگجويان را با خانواده هاي خود كوچ داد تا خانواده ها را در سمرقند قرار دهد. چون خواست از رود بگذرد مردي را در معبر نهر گماشت كه از برگشتن سپاهان جلوگيري كند. مگر با داشتن پروانه عبور، پس از آن راه فرغانه را گرفت و بدرة عصام هم كساني فرستاد كه راه را هموار كنند تا به كاشغر برود و آن نزديك ترين شهرهاي چين بود (به عالم اسلام آن زمام) لشكري به فرماندهي كثير بن فلان براي فتح كاشغر فرستاد. او پيروز شد، غنايم بسياري به دست آورد و اسير گرفت. بر گردن اسراء داغ گذاشت (كه شناخته شوند) بعد رفت تا نزديك چين رسيد، پادشاه (خاقان یا فغفور) چين به او نوشت كه رسولي نزد ما فرست تا بر دين و آيين شما آگاه شويم. قتيبه ده  تن برگزيد كه چرب زبان و زيبا منظر و دلير و خردمند و پرهيزگار و توانا باشند. دستور داد وسايل و كالا و رخت و لوازم خوب ديگر مانند خز و زر و زيور براي آنها فراهم كنند. يكي از آنها هيبره بن مشمرج كلابي بود. او با آنها گفت چون بر پادشاه وارد شويد شما به او بگوييد كه اين مرد سوگند ياد كرده كه برنگردد مگر آنكه كشور آنها را پايمال كند و داغ بر گردن بزرگان و شهرياران چين بگذارد و باج بگيرد، آنها رفتند و هيبره پيشواي آنان بود، چون وارد شدند پادشاه آنها را نزد خود خواند آنها رخت سفيد پوشيدند و به خود عطر ماليدند و زر و زيور بستند و به پا كفش و بر تن ردا گرفتند و بر پادشاه وارد شدند كه بزرگان قوم نزد او بودند، آنها نشستند و پادشاه يا ديگري از حضار به آنها سخن نگفتند. آنها هم برخواستند و رفتند. پادشاه از همنشينان خود پرسيد آنها را چگونه ديديد؛ گفتند: ما يك گروه زن ديديم كه شهوت را برانگيختند. روز بعد پادشاه آنها را دعوت كرد. آنها عمامه بر سر و خز بر دوش گرفتند و نزد او رفتند. چون وارد شدند به آنها گفتند برگرديد. از ياران خود پرسيد آنها را چگونه ديديد؟ گفتند: آنها به مردان بيشتر شباهت دارند تا زنان. روز سيم، آنها را خواند. آنها سلاح بر تن گرفتند و كلاهخود ها را بر سر و زره ها را بر تن پوشيدند و شمشير ها و نيزه ها را در دست و كمان ها را بر دوش گرفتند و بر اسب ها سوار شدند و نزد پادشاه رفتند. پادشاه چين به آنها نگاه كرد. كوه هاي آهنيني ديد كه سوي او جنبيده، هجوم بردند، چون نزديك شدند نيزه ها را بر زمين فرو بردند و آستين ها را بالا زدند. به‌آنها گفتند برگرديد، آنها نيزه ها را برداشتند و تاختند انگار در حال نبرد مشغول حمله و زد و خورد بودند. پادشاه از اتباع خود پرسيد آنها را چگونه ديديد؟ گفتند: هرگز مانند آنها نديده ايم. چون شب فرا رسيد پيغام داد كه رئيس خود را نزد من بفرستيد. آنها هم هيبره بن مشموج را فرستادند. چون وارد شد به او گفت، تو عظمت ملك مرا دانستي كه هيچ كس قادر به حمايت شما در قبال من نخواهد بود. اكنون شما مانند يك تخم (مرغ) در دست من هستنيد (عين عبارت) من چند چيز از شما مي پرسم اگر به من راست نگوييد من شما را خواهم كشت. گفت: بپرس، گفت: چرا روز اول و دوم و سيم به‌ان صورت و لباس در آمديد و مقصود شما از تغيير هيئت و لباس چه بود؟ گفت: لباس و زينت روز نخستين براي خانواده ها و زن و فرزند ما بود (كه بدان حال نزد آنها زينت مي كنيم)، لباس و هيئت روز دوم براي اين بود كه ما هنگامي كه آسوده باشيم نزد بزرگان و سالاران ما با همان وضع زيست مي كنيم. اما روز سيم كه ما در قبال دشمن بايد چنين باشيم. گفت خوب تدبيري به كار برده ايد، اكنون به رفيق (فرمانده) خود بگوييد برگردد من مي دانم كه عدة شما كم است و اگر برنگرديد من كساني را براي (نبرد) شما خواهم فرستاد كه همه شما را دچار هلاك و تباهي كند. گفتند: چگونه عده او كم باشد و حال اينكه مقدمه خيل(سواران جنگی) او در بلاد تو و آخر سواران او در بلاد زيتون است (سوريه و لبنان و یا آنکه بندر زیتون در چین)؟ اما تهديد تو به كشتن ما، بدان ما همه اجل معين داريم كه اگر فرا رسد بهتر نوع آن قتل است و ما قتل را بد نمي دانيم و از آن نمي گريزيم. (بعد همه حاضر شدند و گفتند) پيشواي ما (هيبره) سوگند ياد كرده است كه از اين جا نرود  مگر اين كه كشور شما را پامال كند و گردن بزرگان و شهرياران شما را مهر (بندگي) كند و شما خود باج و جزيه را بدهيد. گفت: ما چارة سوگند او را مي سازيم. خاك كشور خود را زير پاي او مي گذاريم كه قدم بر آن بگذارد و پامالش كند بعضي از فرزندان خود را هم تحت اختيار او مي گذاريم كه مهر بر گردن آنها بزندو جزيه هم مي دهيم و آن مبلغي باشد كه او را خشنود كند. پس از آن هديه (مالي ) تقديم كرد. چهارتن از شاهزادگان را نزد او فرستاد كه علامت بر گردن آنها گذاشت. نسبت به همه نيكي كرد. آنها نزد قتيبه باز گشتند. قتيبه هم جزيه را پذيرفت و چهار شاهزاده را مهر گردن زد و پا بر خاك چين (كه براي او حمل شده بود) نهاد و چهار شاهزاده را برگردانيد. (عبارت مؤلف مختلط و مبهم مي باشد زيرا در آغاز آن تصور مي شود كه هيبره فرمانده يا پيشواي نمايندگان آن پيشنهاد را كرده و بعد بدون توضيح نام قتيبه به ميان مي آيد كه او خواسته پا بر خاك چين گذارد و شاهزادگان را مهر بندگي بر گردن نهند و الي آخر. همچنين پذيرفتن هيبره به تنهايي كه بعد در خطاب از فرد تجاوز و جمع را ياد كرده است. آنچه مسلم است پيشناد و يا تكليف و تهديد از قتيبه بوده است و ما نخواستيم در عبارت مؤلف تصرف كنيم ناگزير به اين توضيح مي پردازيم). سواده بن عبدالملك سلولي در اين باره گفت:

«لا عيب في الفد الذين بعثتهم .... » يعني، هيئت نمايندگي كه تو آنها را به چين فرستادي عييب و نقص نداشت آنها راه راست پيمودند. آنها از فرط بيم چشم ها را بستند و از مرگ ترسيدند (و تسليم شدند) غير از آن مرد كريم هيبره بن مشمرج (كه از مرگ نترسيد). او رسالت و پيغام تو را (اي قتيبه) ادا كرد و تو را از تنگناي سوگند بيرون آورد (اين شعر هم تصريح كرده كه قتييبه پيشنهاد و تهديد كرده بود نه هيبره)

 و چون نمايندگان نزد قتيبه باز گشتند، قتيبه، هيبره را نزد وليد (به نمايندگي) فرستاد و او در عرض راه در پارس (فارس) در گذشت.»[2]

فتح کاشغر توسط قتيبه

 در كتب تاريخي به فتح قتيبه اشاراتي شده است و توضيحاتي آورده اند كه در اينجا دو نمونه را می آوریم.

فرار گروهي از علويان از شكنجه و فشار بني اميه به چین

در كتاب علل پيشرفت اسلام و انحطاط مسلمين چنين آمده است كه:

 «در سال 713 و 726 بين طرفين، هيئت هايي مبادله گرديد و گروهي از علويان نيز كه از شكنجه و فشار بني اميه فرار كرده بودند پيش از سال 750 به چين رفتند و در آنجا اقامت گزيدند.»[1] مؤلف به سال 712 اشاره مي كند كه ماجراي فتح قتيبه نيز در همين تاريخ است البته مؤلف اشاره مي كند كه بين طرفين، هيئت هايي مبادله گرديد لذا حقير احتمال مي دهم كه قبل از فتح قتيبه بين دو طرف آمد و شدهايي بوده است.

همخوانی تاریخ طبری راجع به نظر منتخب

طبري در اين موضوع آورده است كه:

«و لما عبر خاقان النهر و عبرت معه حاشيه آل كسري أومن أخذ نحو بلخ منهم مع يزدجرد لقوا رسول يزدجرد الذي كان بعث الي مالك الصين و أهدي اليه نعه و معه جواب كتابه من مالك الصين فسألوه عما وراءه فقال لما قدمت عليه بالكتاب و الهدايا كافأنا بما ترون و أراهم مدينه و أجاب يزدجرد فكتب إليه بهذا الكتاب بعد ما كان قال لي قد عرفت أن حقا علي الملوك علي من غلبهم فصف لي صفه هؤلاء القوم الذين أخرجوكم من بلادكم فأني أراك تذكر قبه منهم و كثره منكم و لايبلغ أمثال هؤلاء القليل الذين تصف منكم فيها أسمع من كثرتكم إلا بخير عندهم و شر فيكم فقلت سلني عما أحببت فقال أيوفون بالعهد قلت نعم قال و ما يقولون لكم قبل أن يقاتلوكم قلت يدعوننا إلي واحده من ثلاث إما دينهم فإن أجبناهم أجرونا مجراهم أو الجزيه و المنه أو المنابذه قال فكيف طاعتهم أمراء هم قلت أطوع قوم لمرشدهم قال فما يحلون و ما يحرمون فاختبر نه فقال أيحرمون ما حلل لهم أو يحلون ما حرم عليهم قلت لا قال فإن هؤلاء القوم لا يهلكون أبداً حتي يحلوا حرامهم و يحرموا حلالهم ثم قال أخبرني عن لباسهم فاخبرته و عن مطاياهم فقلت الخيل العراب و وصفتها فقال نعمت الحصون هذه و صفت له الإبل و بروكها و ابنعاثها بحملها فقال هذه صفه دواب طوال الأعناق و كتب له إلي يزدجرد أنه لم يمنعني أن أبعث إليك بجيش إليك بجيش أوله بمرو و آخره بالصين الجماله بما يحق علي و لكن هؤلاء القوم الذين وصف لي رسولك صفتهم لو يحاولون الجبال لهدوها و لو خلي لهم سربهم أزالوني ماداموا علي ما وصف فسالمهم و ارض منهم بالمساكنه و لا تهجهم مالم يهجوك»[1]

ترجمه متن طبری:

 چون خاقان از نهر گذشت، اطرافيان خسرو (آل كسري) كه به بلخ آمده بودند همراه وي روان شدند و به فرستاده اي كه يزدگرد سوي شاه چين روانه كرده بود و با وي فرستاده بود برخوردند كه پاسخ پادشاه چين را به نامه يزدگرد همراه داشت و از او پرسيدند: چه خبري بود؟

گفت: وقتي نامه و هديه ها را پيش وي بردم اين چيزها را كه مي بينيد به ما عوض داد. هديه شاه چين را به آنها نشان داد و گفت: اين نامه را به جواب يزدگرد نوشته و به من گفت: مي دانم كه بايد شاهان، شاهان را بر ضد غالبان ياري دهند. وصف اين قوم كه شما را از ديارتان بيرون كرده اند بگو كه شنيده ام، از كمي آنها و بسياري خودتان سخن كردي، غلبة امثال اين گروه كم بر شما كه گفتي بسيار بوده ايد به سبب صفات خوب آنها و صفات بد شماست. هر چه خواهي بپرس.

 گفت: آيا درست پيمانند؟

گفتم: آري.

گفت: پيش از آنكه جنگ آغاز كنيد با شما چه گويند؟

گفتم: ما را به يكي از سه چيز مي خوانند: يا دينشان، كه اگر پذيرفتيم ما را همانند خودشان مي دانند، يا جزيه و حفاظت، يا جنگ.

 گفت: اطاعت آنها از اميرشان چگونه است؟

 گفتم: از همه كسان نسبت به سالار خود مطيع ترند.

 گفت: چه چيزي را حلال مي دانند و چه چيزي را حرام؟ به او گفتم.

گفت: آيا چيزي را كه بر آنها حلال شده حرام مي كنند يا چيزي را كه بر آنها حرام شده حلال مي كنند؟

 گفتم: نه.

گفت: اين قوم تباه نمي شوند تا حلالشان را حرام كنند و حرامشان را حلال كنند.

آنگاه گفت: لباسشان چگونه است؟ به او گفتم.

 از مركوبشان پرسيد.

گفتم: اسبشان عربي است و وصف آن بگفتم.

 گفت: چه نيكو قلعه اي است آنگاه وصف شتر را كه با بار مي خوابد و مي چرد با وي گفتم.

گفت: اين وصف چهارپايان گردن دراز است.

 آنگاه به يزدگرد نوشت:

«اگر سپاهي سوي تو نمي فرستم كه‌آغاز آن به مرو و آخرش به چين باشد، به سبب آن نيست كه از تكليف خويش غافلم. ولي اين قوم كه فرستادة تو وصفشان را با من گفت، مادام كه چنين باشند، اگر آهنگ كوه كنند آن را از پيش بردارند و اگر فراهم باشند مرا نيز از جاي ببرند. با‌آنها صلح كن و خشنود باش كه با هم به يك ديار باشيد و مادام كه تو را تحريك نكنند تحريكشان مكن».»[2]

در تاريخ طبري اين ماجرا در سال 22 هجري نقل شده است (642ميلادي) و مرزبان يزدگرد در دربار چين در سال 638 ميلادي حضور داشته است كه با در نظر گرفتن سختي مسير خشكي جاده ابريشم تاريخ هاي ذكر شده قابل قبول است.

براي مسير خشكي سه راه وجود داشته يكي از كشمير- يكي از ختن و ديگري از مغولستان مي باشد.[3]

نظر منتخب  تاریخ ورود اسلام به چین

نظر هشتم را كه‌ آقاي فنگ جين يوان معتبر مي دانند را آقاي داود سي تينگ نيز در مقاله خود در كتاب استاد شهيد مطهري اشاره نموديم معتبر مي داند. آقاي رضا مراد زاده در كتاب چگونگي نفوذ و گسترش اسلام در چين از ترجمه كتاب تاريخ گسترش اسلام «سرتوماس آرنولد» نيز ماجرايي را تعريف مي كنند كه آن هم با تاريخ نظر هشتم همخواني دارد چنين آورده اند كه:

«پس از آنكه يزدگرد پادشاه ساساني به هلاكت رسيد پسرش پيروز (فيروز) از چين براي مبارزه با مسلمانان كه كشور وي را فتح و تصرف كرده بودند استمداد جست، ولي امپراطور  چين به وي پاسخ داد كه ايران با چين زيادتر از آن فاصله دارد كه وي بتواند ارتش مورد لزوم را به‌ آنجا اعزام دارد ولي گفته شده است كه امپراطور  چين سفيري به دربار عرب اعزام داشت تا در مورد شاهزاده فراري وساطت و توصيه كند. امپراطور  چين احتمالاً از سفير خود خواست تا در قدرت و وسعت حكومت جديدي كه در غرب به وجود آمده بود (حكومت مسلمانان) تحقيق و بررسي كند. گفته شده است كه خليفه عثمان نيز يك فرمانده عرب به همرهاي سفير چين در بازگشت به چين در سال 651 ميلادي اعزام داشت و اين اولين نمايينده حكومت اسلامي با احترام تمام از طرف امپراطور ي چين پذيرفته شد.»[1]

خلاصه جمع بندي ورود اسلام به چين در نظريات متفاوت

جناب آقاي ابراهيم فنگ جين يوان در كتاب خود[1] دسته بندي جالبي را براي ورود اسلام به چين آورده اند و بعد از آن دسته بندي نظر هشتم را خود انتخاب نموده اند. اين نظر را اغلب مورخان نيز قبول دارند و به ورود اسلام در اين زمان به چين مطالبي را آورده اند. در ذيل دسته بندي را ملاحظه بفرماييد:

1-    در نيمه اول دوران سلسله سويي (600- 581 ميلادي) و يا هفت سال اول آن (587 ميلادي)

2-    در نهمين سال امپراطور ي دايه از سلسله سويي (612 ميلادي)

3-    در دوازدهمين سال امپراطور ي دايه از سلسله سويي (613 ميلادي)

4-    در دوران امپراطور ي ووده از سلسله تانگ (626- 618ميلادي)

5-    در دومين سال امپراطور ي جن گو اَن از سلسله تانگ (628ميلادي)

6-    در سومين سال امپراطور ي جن گو اَن از سلسله تانگ (629ميلادي)

7-    در ششمين سال امپراطور ي جن گو اَن از سلسله تانگ (632ميلادي)

8-    در دومين سال امپراطور ي يونگ وي از سلسله تانگ (651ميلادي)

9-    در دومين سال امپراطور ي جين يون از سلسله تانگ (711ميلادي)

10- در دوران امپراطور ي مين خوان از سلسله تانگ (755-712ميلادي)

11-در دورة امپراطور ي سوجونگ از سلسله تانگ (761-756ميلادي) و يا پس از امپراطور ي داَي جونگ (766-762 ميلادي)

12-بعضي حداكثر در قرن هفتم ميلادي و حداقل در قرن پانزدهم ميلادي را نيز جداگانه گفته اند.[2]

توضیحی راجع به تبلیغ اسلام پیامبر(صلي الله عليه و آله)

همانطور كه مي دانيد پيامبر (صلي الله عليه و آله) در سال 570 ميلادي به دنيا آمده اند و تقريباً در سال 609 ميلادي به پيامبري مبهوث شده اند در اين چهل سال پيامبر اسلام تبليغ اسلامي نكرده اند (اسلامي نبوده كه تبليغش كنند) و بعد از مبعوث شدن نیز سه سال فقط مخفيانه تبليغ مي نمودند و تا زماني كه در مكه بودند سفيري به هيچ كشوري اعزام نكرده بودند با اين حساب هايي كه در دستمان هست و با نگاه به بعضي از تاريخ ها اشتباه بودن آنها آشكار مي گردد و فقط مي توان گفت كه خود چينيان احتمال دارد از ظهور اسلام مطلع شده باشند و اين مطلع شدن آنها از ظهور اسلام را اگر بپذيريم دليل بر نفوذ اسلام در چين نمي شود.

دو داستان شایع ورود اسلام به چين

در بين مسلمانان چين براي ورود اسلام به چين، داستان هاي متعددي وجود دارد كه دو تا از اين داستان ها را در اين جا مي آوريم.

داستان اول:

  شبي امپراطور  "ين جين" از سلسله سوئي ستارة بسيار تاباني را در آسمان مشاهده كرد فرمان داد تا اختر شناسان دربارة سعد و نحس آن برسي كنند. اختر شناسان گفتند: اين نشانة پديد آمدن و ظهور رهبري بزرگ در كشور تاشي است. امپراطور  سفيري از كشور تاشي اعزام داشت تا در اين مورد تحقيق كند. سفير پس از يك سال سفر دور و دراز در بيابان ها به كشور تاشي رسيد. او هنگام ملاقات با (حضرت) محمّد [صلي الله عليه و آله] پيامبر اسلام، از ايشان براي سفر به چين دعوت به عمل آورد. حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) ضمن تشكر به سفير گفت: شخصاً به دلايل مختلف قادر به انجام اين سفر نيست، اما چهار نفر از متقيان بزرگ را همراه او اعزام خواهد داشت. يكي از اين چهار نفر سعد ابي وقاص دايي پيامبر بود. سفير چون با عدم پذيرش دعوت از طرف حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) روبرو گرديد تصويري از چهرة ايشان كشيد[1] و در باز گشت به چین ضمن تقديم آن به امپراطور ، چهار فرستاده را نيز معرفي كرد.

 امپراطور  پس از ملاحظة شمايل حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) و شنيدن گزارش سفر بسيار خرسند شد و دستور داد تصوير را در قصر بياويزند و خواست در برابر آن زانو زنند. سعد مانع اين كار گرديد و هنگامي كه امپراطور  علت ممانعت را پرسيد، جواب داد:

« حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) به ما فرموده است در برابر هيچ تصويري سجده نكنيم، زيرا در زمين و آسمان تنها كسي كه شايستة سجده است خداي يگانه و توانا است.»

 امپراطور  پس از شنيدن اين سخنان، به دفعات آموزش حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله)  را مورد تمجيد و تحسين قرار داد، از سعد و ديگران خواست در برابرش زان نزنند و در بندر كانتون براي آنها مسجدي ساخت كه به منظور نشان دادن خاطرة احترام آميز نسبت به حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) پيامبر اسلام، آن را مسجد يادبود پيامبر ناميدند.

 بعدها سعد به علت بيماري در چين درگذشت و در كانتون به خاك سپرده شد. او را متقي اول نام نهادند. متقي دوم مقر اسلام را به شهر يانگجو منتقل ساخت، متّقيان سوم و چهارم به شهر چواَن جو رفتند و در همان جا مدفونند.[2]

داستان دوم:

در دوران امپراطور ي"تاَي جونگ" از سلسله تانگ شبي امپراطور خواب ترسناكي ديد. او در رؤيا ديد كه هيولايي به سويش حمله ور شد، درست در هنگام بروز اين خطر مرد بلند قدي كه ردايي سبز در بر و پارچة سفيدي بر سر داشت و تسبيحي را در دست مي چرخاند، هيولا را فرار داد و خطر را دفع كرد.

روز بعد، امپراطور  مشاوران و وزراي خود را احضار كرد و از آنها تأويل خواب را خواست. يكي از آنها گفت هيولا نشانة آشوب، خيانت و توطئه است و مردي كه پارچة سفيد بر سر داشته پيامبر بزرگ مردم تاشي است.

اعليحضرت با برخورداري از الطاف پيامبر در عالم رؤيا، از بحران سياسي در امام خواهد بود و تا مدت هاي مديد آرامش خواهد داشت.

 پس از آن، امپراطور  سفيري از ميان مشاوران خود به كشور تاشي فرستاد و از حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) خواست كساني را براي نشر دين خود به چين اعزام دارد. حضرت محمّد (صلي الله عليه و آله) با اين درخواست موافقت كرد و سه نفر از اصحاب را مأمور سفارت در چين ساخت. متأسفانه دو نفر از آنها در راه درگذشتند و در گذرگاه شين شين به خاك سپرده شدند.

 فقط يكي از آنها به نام وقّاص به سلامت به چين رسيد و در اقامتگاه دولتي مهمانان خارجي در پايتخت اسكان داده شد.

 وقّاص پس از اقامت در چين، اغلب در خانه بود و به ندرت خارج مي شد و به عبادت اشتغال داشت. روزي امپراطور  به طور ناشناس، در لباس كارمندي معمولي به ملاقات او رفت و ديد او رو به مغرب نشسته و با خلوص كامل مشغول قرائت قرآن است. پس از آنكه قرائت به پايان رسيد قرآن را با احترام روي رحل قرار داد(آیا آن زمان قرآن حالت کتابی داشت که روی رحل قرار داده شود؟)، با لبخندي به سوي در به استقبال آمد و گفت: امپراطور  تانگ، بفرماييد داخل و بنشينيد، ببخشيد كه دير به پيشواز آمدم.

 امپراطور  با تعجب پرسيد چگونه دانستي كه من امپراطور  هستم؟

وقّاص لبخن زد، اما پاسخ نداد.

 پس از آن هر دو دست در دست نشستند و به صحبت پرداختند. امپراطور  به منظور ارزيابي دانش او، پشت سر هم سؤال مي كرد و مسائل مشكل را مطرح مي ساخت و وقّاص بي درنگ و بي نقص پاسخ مي داد. امپراطور  نه تنها اجازه داد وقّاص در شهر چانگ اَن[3] اقامت كند، بلكه اجازة تبليغ دين اسلام را نيز به او داد. پس از چند سال وقّاص به ياد وطن افتاد و اجازه بازگشت خواست، اما امپراطور  امتناع كرد. پس از مدتي باز تقاضاي مراجعت به ديار خود را مطرح ساخت. امپراطور  دستي به ريش خود كشيد و زمزمه كرد: اين مرد مي خواهد باز گردد، امروز مي خواهد باز گردد هميشه در صدد باز گشت است. بايد تدبيري انديشيد و او را نگاه داشت. از آن موقع بود كه نام هوئي هوئي[4] عموميت يافت.

 سرانجام امپراطور  ترتيبي داد كه يك دختر زيبا به ازدواج وقّاص در آيد و او با اين تدبير، سروسامان يافت و از بازگشت منصرف شد و عمر خود را به خدمت در چين گذراند.[5]

همانطور كه مي بينيد خواب ديدن و يا ديدن ستارة تابان قابل قبول است و مي شود توجيه نمود ولي ادامه داستان ها در آن تاريخ غير قابل قبول است و سعد بن ابي وقاص نيز چنين سفري نداشته و در مدينه مرده است و قبرش هم در مدينه است. شخصي با نام سعد يا وقاص اگر باشد و منظور سعد بن ابي وقاص نيست و محل تأمل است كه احتمال دارد در زمان خليفه سوم كسي از طرف سعد براي تجارت رفته باشد و آنجا خود را چنين معرفي نمايد و يا اين كه اصلاً چنين چيزي نبوده و مسلمانان چين براي خود چنين داستان هايي ساخته اند.

تاریخ ورود اسلام به چين

البته بعضي از اين نظريه ها كه زمان ورود اسلام را به قبل از بعثت مي رسانند مي تواند قابل توجع باشد ولي با نظر به كل داستان ورود اسلام به چین در این نظریه ها، انسان به وضوح به خلط داستان ها پي مي برد و به اشتباه در اسماء به كار رفته پي مي برد. حقير براي تبرك از كتاب استاد شهيد مطهري كه در كتاب " خدمات متقابل اسلام و ايران "درباره نفوذ و توسعه اسلام در چين پنج صفحه اي نگاشته اند.[1] مطالبي مي آورم كه انشاء الله روح آن استاد شهيد در این تحقيق ياريم بنمايد. ايشان با اشاره به كتاب كنت مورگان[2] و مقاله «فرهنگ اسلامي در چين»[3] كه از توسعه اسلام و دوران آن در چين بحث مي كند و با استناد به كتاب تاريخ كهن دودمان تانگ چين مي نگارد كه دومين سال امپراطور ي يونگ وي از سلسله تانگ (651 ميلادي 31 هجري) فرستاده اي[4] از عربستان به دربار خاقان چين[5] آمد و هدايايي با خود آورد و اين فرستاده گفت كه دولت ايشان سي و يك سال قبل تأ سيس يافته است. استاد شهيد با ابراز اينكه اگر اين جريان واقعيت داشته باشد آغاز نفوذ اسلام توسط خود اعراب مسلمان در چين صورت گرفته است در ادامه مي افزايند كه :

«از اين جريان بگذريم اسلام به وسيله سوداگران مسلمان كه بسياري از آنها ايراني بوده اند[6] در چين نفوذ يافته است.»[7]

بسم الله الرحمن الرحیم

الحمد لله رب العالمین و صل الله علی سیدنا و نبینا محمد المصطفی و آله الطیبین الطاهرین سیما مولانا امیرالمومنین علی بن ابیطالب (علیهم آلاف التهیه و الثناء)

یک خاطره شیرین تبلیغی :

برای دیدن خوا سی گنبه در شهر لین شیه استان گن سو (چین)  رفته بودم 

به محض ورود مسلمانی جلو آمد و بعد از احوال پرسی  رو به بنده کرد و فرمود اهل  سینجیانگ هستی؟ عرض کردم ایرانی هستم که مرا به شدت بغل کرد و بوسید و  در حالی که اشک در چشمانش حلقه زده بود فرمود ایرانیان از نسل پیامبر(صل الله علیه و آله) هستند. محبین اهل بیت علیهم السلام در این شهر در کناره گنبه ها فراوانند. 

بعد از خداحافظی از ایشان یه طرف داخل گنبه حرکت کردیم در داخل گنبه مادر بزرگی در حالی که قران و کتابی که مدح اهل بیت در آن نوشته شده بود داخل شد و سلام کرد و بعد از احوال پرسی بنده را یا اسراربا اصرار زیاد به خانه خود دعوت نمود و می فرمود که میخواهد ینده همسرشان را زیارت کنم 

چون تازه اذان را گفته بود از ایشان اجازه خواستم که نماز را بخوانم و بعد به خانه شان یریم ایشان فرمودند منتظر میمانند. 

به نمازخانه گنبه رفتیم و نماز را خواندیم و با مسلمانان و طلبه های آنجا عکس گرفتیم و بعد یکی از دوستان را فرستادیم که ببیند آن مادربزرگ رفته یا نه  بعد از چند لحضه مادر بزرگ آمد و ما را به طرف خانه خود راهنمایی کرد.کوچه های پشت گنبه ها را رد کردیم تا به خانه رسیدیم وارد خانه شدیم و همسرشان را در حالی که میز کوچکی در مقابلشان بود زیارت کردیم 

(ایشان «ما خونگ جانگ» یکی از بزرگترین آخوندهای  شهر لین شیه هستند)و بعد از احوالپرسی به مادر بزرگ گفتند که آلبوم را به ایشان بدهند در آلبوم تصاویری از سفرهایش

 و قرآنی که کل قرآن را(سی جزء کامل) در آن  با اسامی چهارده معصوم نوشته یودند را به حقیر نشان داد (در داخل صلوات کبیره  کل قرآن (سی جزء کامل) نوشته شده است. ) این قرآن بیش از سی صد سال قدمت دارد و به صورت طوماری نوشته شده است. 

در آخر با تشکر های فراوان از مادربزرگ خداحافظی نمودیم و رفتیم

در زیر تصاویری از آن را میتوانید مشاهده نمایید.

...

انشاءالله به ایران که برگشتم تصاویری از صلوات کبیره مسجد امام اصفهان (مسجدجامع عباسی) را هم برایتان خواهم گذاشت.

ان شا الله مادر جون زودتر خوب میشی ! دوباره با هم میریم بیرون شهر ، کنار مزار عمو جان حمزه ،    و باز هم از رشادت های عمو و بابا تو جنگ  بدر و احد برایم تعریف خواهی کرد ...

عمو جان  ، عمو ،  ای  کاش اینجا بودی ، تا مثل گذشته ها که کسی جرات نگاه چپ به رسول خدا نداشت ، امروز هم کسی  جرات نمیکرد نگاه کینه توزش را  به دختر رسول الله بدوزد ...

مصلحت دین خدا ، مدتهاست دستهای بابا را بسته ...

 عمو جان ،  تا به  حال بابا را اینگونه  ندیده بودم ، از بعد سوختن درب خانه ، انگار پرو بال بابا هم سوخته ... گاهی وقت ها به دور  از نگاه مادر ، یک گوشه میشیند و زانو هایش را بغل میکند  و خیره میشود به درب خانه...

خدا را شکر عموجان ،!  بابا همراه  ما  در کوچه نبود ... وگرنه!؟ ... وگرنه!؟ ...

ای کاش عمو جان قدم بلند تر بود ... بلند و بلند ...

هرچی رو پنجه های پاهایم  فشار آوردم ، قدم به صورت مادر نرسید ...

شرمنده ام مادر ... شرمنده ...

اما قول میدهم مادر جان شرمندگیم را تا ابد از نگاه پدر در سینه ام پنهان کنم ، همانطور که تو میخواهی مادر

مطمئن باش مادر

مطمئن باش مادر همانطور خواهم بود که تو میخواهی

یکی  انگار  داره دل رو ،   به یک  جای غریبی میکشونه

اونکه با چادر خاکی ، گناهای همه را میپوشونه

انگاری دست خودم نیست ،  انگاری داره دلم باز بهونه

چشم گریون ،  مثل بارون ،  میچکند اشک های من دونه دونه ...

و ما نیز مادر جان قول میدهیم همانطوری باشیم که تو میخواهی ...

به خاک های چادرت قسم ، یک نگاهم کن ... مادر جان

伊朗馆:穆斯林之家

2010-12-10 15:12



伊朗馆

穆斯林之家

文／图 刘笑笑 嵇 敏 张 淼



和时常见诸报端的伊朗不同，世博会上的伊朗馆则显得古朴而低调，伊斯兰教的的建筑风格更是一览无遗。规矩的矩形外观搭配着象征大地色彩的“土”色，巨大的立柱相互连接，露出清真寺顶部模样的空间。远远望去，古朴之中渗出一种无形的肃穆。



阿丹子孙皆兄弟，兄弟犹如手足亲

“Excuse me,can you speak Chinese?”

“朋友，不要说英文！”

这是我和阿斯卡尔的第一句对话，旁边的游客听到之后不禁哈哈大笑，拿着纸笔的我也只好端着一脸尴尬的笑容立在这个可爱的穆斯林旁边。即使在伊朗馆一楼随处可见的穆斯林工作人员中，同许多游客亲切交流的阿斯科尔也依旧显眼。而对于如此独特的人物，又怎能不上前采访一番呢！




阿斯卡尔与小记者们



阿斯卡尔，男，来自伊朗，讲一口不算流利但是无碍交流的中文。略显富态的身体，裹着穆斯林常见的袍子，再配上一副憨态可掬的圆脸，让人看了便觉得欢喜，于是便也成了伊朗馆里被游客要求照相次数最多的工作人员之一。

“我来宣扬我们国家的文化,让别人了解我们伊朗，了解伊斯兰文化！”听上去略显官方的言语，但是那双庄重的双眸里看不出一丝做作。来世博会的伊朗馆已经十天，但是阿斯卡尔依然显得很精神，似乎每日的工作并不能磨灭他的激情，即便是不停被游客提出合影的要求。

“来伊朗馆参观的穆斯林多吗？”

“当然！”阿斯卡尔微微睁大了眼睛，甚至激动地抓住了我挎包的带子，“在中国的穆斯林可是有，有……”似乎是不能用中文准确地表达出数字，这个可爱的穆斯林直接拿走了我手上的纸笔，在本子上写了一个“7”，然后边念叨着边开始画“0”，“一个，两个，三个……七个。”

“七千万！”我笑着告诉他，他激动地拍了拍我的肩膀，“是的！”似乎对于拥有宗教信仰的人来说，在异国有这么多的“同胞”让他很自豪。

在同阿斯卡尔交谈之余，另一位似乎是中国人的穆斯林同阿斯卡尔攀谈起来，两人在短短地几分钟之内便熟络起来。而那位年轻的穆斯林似乎是有事需要找阿斯卡尔帮忙，只见阿斯卡尔在青年人的本子上不断地写着东西，嘴里念叨着“下次你就来这里找我……”。而青年人在离开时更是拍着阿斯卡尔的背说，记得来北京找我玩啊！

听着两人的谈话，不禁想起了在伊朗馆门口看见的那句话：阿丹子孙皆兄弟，兄弟犹如手足亲。造物之初本一体，一肢罹难染全身。这，应该就是穆斯林们和睦相处的心灵基石吧！



传统中的现代文明气息

其实在整个伊朗馆里，可以处处感受到同阿斯科尔相同的属于穆斯林的宗教气息。以传统艺术为主的伊朗馆尽管也设置了“现在”和“未来”的两大主题展厅，但是她的“传统”气息仍然轻而易举地散落在了每一个角落里，伊朗馆的一楼展厅就是如此，硕大的空间被一个圆形场地隔开，两边的空间里则展示着传统及现代的一些器物、图片，只是传统的气息显得更为浓郁而已。

看展品，你看到的是伊朗古老和独特的演奏乐器、模型和波斯王国的地图，他们经过了岁月多年的洗礼，沉淀出历史的光辉，又漂洋过海到了这片土地。而一群群的游客则在他们面前驻足，读着那些注释的铭牌和标识，看懂他们的从前。

看演出，你会看到那些穿着古朴的穆斯林在高高的舞台上用自己的语言唱着独特的歌谣，还会拿起不知名的“木棒”，高高地举在手中，绕着圈子边跳边唱。台下的游客不懂那些歌谣和舞蹈的含义，但仍会热情地鼓掌，那是另一种文化带来的新奇感。

不禁想起了伊朗馆门外的那个巨型浮雕，那是一幅巨大的古代亚洲地图，东亚的盛世大唐和中东的波斯帝国被鲜明的标示出来，一条条代表着路上及海上“丝绸之路”的红线、蓝线横在亚洲大陆和海洋之上。曾经被商机联系起来的两大古老帝国，千百年后，又相遇在了这里，一同向世界展示着自己的历史、现在和未来。




伊朗馆外的大型浮雕



当然，伊朗人并不想其古老的文明掩盖了他们现代的进步，因此也展示出了一些颇具现代技术的物事和一些记录其现代进步的图片，这些现代文明的气息就从那些传统气氛中微微透了出来。在一面有着多幅大型图片的墙上，一幅“141飞机制造厂”的图画就向游客展示了他们的当代飞行技术的发展。而在众多的现代产品中么，最吸引人的就是一架激光竖琴了。虽然这架竖琴没有琴弦，但在激光琴弦的作用下，能够演奏出动听的乐曲。伊朗的某些现代技术也由此可见一斑。



珍奇地毯引围观，精致手工受赞叹

闻名遐迩的波斯地毯展厅在伊朗馆的二楼，这也是整个伊朗馆最具特色的一个展区。其实在一楼便有一架供游客参观的手工织布机，但是成品的吸引力似乎远远大于其制作过程。

在去世博会之前，我们就从网上了解到二楼展区有一块价值700万的“古董地毯”，但是参展的伊朗商家们并不会将如此的稀世珍宝轻易示人，因此我们也就无缘得见了。整个伊朗馆的二楼都被精美的地毯、挂毯和饰画填满了，各个产品上还会标上“人工耗时”及价格。“半年”、“1年”、“三年”、“十万”、“二十万”……一个个令人咋舌的数字让那遍布全场的“严禁触摸”四个大字存在得毫无异议。

一位中国工作人员告诉我们，伊朗的波斯地毯不使用工业生产流水线，全部都是手工制作，耗时很长，也很考验制作者的耐心和技术。“一般的大地毯平均都在2至3年左右，小型的挂毯在半年至一年左右，毯子上的的图案越精美，耗时越长。”环顾四周，似乎任何一副挂毯上的图案都是一件无价的艺术品。最令人称赞的则是一匹秀在地毯上的矫健白马，全身都是几乎用白色丝线编织的它，只是偶尔在关节等特殊的部位被或浅或深的灰色稍稍加以修饰，便呈现出一副即将跃出毯面的姿态。不知如若这副地毯的“作者”能同当年泼墨即画的徐悲鸿一同竞技，谁会更胜一筹呢？

在展出和出售波斯地毯的同时，一些伊朗商家也会销售一些小装饰。在离二楼出口不远的地方，一位帅气的伊朗穆斯林青年的生意就十分红火。似乎是因为不谙中文的缘故，双方的沟通就总会出一些问题。一位中国老爷爷就在那指手画脚地表达着自己的意思，而青年人则是一会儿疑惑地耸耸肩，一会儿摆摆手，一副不解的模样。旁边的游客看着笑着，是在忍不住了就一起上去交流，但局面似乎更加混乱了，除了一如既往地笑声。似乎同其他民族的的交流总是一件其乐无穷的事情呢！

从二楼下来，出乎意料地没有直接出馆，而是又回到了离入口处不远的地方。不知是这桩规矩的建筑不好设计出入口，还是设计者故意让游客再次参观一遍，再从一楼另一边的出口离去。但既然如此，那就再次徜徉在穆斯林的气息中，让心灵得到一种升华吧！

منبع:

http://laojianzhijian.i.sohu.com/blog/view/164124995.htm

古兰经

（简释集粹）

苏莱曼•白志所 翻译

叶哈雅 • 萨纳拜尔 • 林  松校对

مترجم سلیمان بای جی سو

مصحح یحیی صنوبرلین 

دانلودword  pdf

下载 word  pdf

伊朗《古兰经》翻译中心主任霍贾特伊斯兰穆罕默德•纳格迪在接受《古兰经》通讯社的采访中在谈到展出最新中文《古兰经》翻译本时指出，2月5日将在德黑兰伊朗慈善与宗教基金管理组织内展出。

他说，在伊斯兰革命胜利之后，伊朗《古兰经》翻译中心已经成功地将《古兰经》翻译成六种语言，即：英语、法语、土耳其语、阿泽利语、西班牙语和汉语。

原定，在伊朗伊斯兰革命胜利曙光旬期间还展出翻译成乌尔杜语的《古兰经》。他说，由于《古兰经》之家组织对该版本《古兰经》翻译进行校订，因此此次展出被推迟进行。根据原定计划，在本次《古兰经》翻译展览会上展出由巴基斯坦逊尼派学者和什叶派学者翻译的《古兰经》合订本，但是该计划被推迟进行。

他说，乌尔杜语《古兰经》翻译本的翻译者分别是巴基斯坦逊尼派已故知名学者阿卜杜阿拉•穆杰迪，巴基斯坦什叶派知名学者阿亚图拉穆赫森•纳贾菲。

霍贾特伊斯兰纳格迪表示，《古兰经》中文最新翻译者是中国年轻知名宗教学者苏莱曼白志所先生。

需要说明的是，苏莱曼白志所先生曾就读于伊朗著名宗教学府拉扎维伊斯兰大学，并在德黑兰大学获得了伊斯兰哲学硕士学位。曾经在伊朗华语台从事翻译和编辑工作多年。他历经十年的辛勤劳作，终于完成了《古兰经》的翻译工作。由于中国大陆政府不允许出版，这本《古兰经》最新中译本最终在香港正式出版发行。

古兰经下载

بسم الله الرحمن الرحیم

استاد کدخدایی عزیزم برای تشکر و قدر دانی میخواهم همه بدانند که زحمتها می کشید بدون هیچ چشم داشت.

متن زیر از طرف جناب استاد کدخدایی ارسال شده و ایشان زحمت برگرداندن ابن سینا را به ایران  بدون هیچ چشم داشت تشکر از کسی انجام داده اند لذا بنده حقیر اینجا قرار داده ام که همه بدانند که در اثر دارا بودن متخصصین متعهد چه برکاتی نصیب ما میشود

باز از استاد کد خدایی کمال تشکر را دارم

متن نامه ایشان:

با سلام خدمت همه دوستان عزیز.

  你们应当以坚忍和礼拜而求佑助。

它确是一件难事，但对谦恭的人却不难

古兰经 .第二章 (白格勒)黄牛  ۴۵  

قسمتی از دیوار چین که به آن سر زدیم و امروز به شما معرفی می کنیم، در منطقۀ خود مختار مغولستان داخلی قرار دارد. راهنمای ما در راه از سادگی و مهمان نوازی مردم محلی قدردانی می کند و ما هم با او همراهی می کنیم.

مردم اینجا بسیار ساده و مهمان نواز هستند. اگر از روستاییان این اطراف راه را بپرسید یا آب بخواهید، آنها شما را راهنمایی می کنند و با آب گرم از شما پذیرایی می کنند. در چین پذیرایی با آب آشامیدنی گرم، اهمیت زیادی دارد و نشانۀ مهمان نوازی است.

بنا به یادداشت های تاریخی، نخستین پادشاه سلسلۀ چینگ که «چین شی هوان» نام داشت، پس از به انجام رساندن وحدت کشور، به یکی از افسران بلندپایه اش فرمان داد که در رأس 300 هزار نیروی نظامی، دیواری در شمال چین برای جلوگیری از تجاوز اقلیت «شیون نو» بسازد. آن دیوار همین بخش از دیوار چین است که بیش از 220 سال پیش در زمان سلسلۀ چینگ ساخته شده و تا امروز پا بر جا باقی مانده است و نمادی از هوشمندی و دانش فنی مردم آن زمان به شمار می رود.

برای ساختن این بخش دیوار چین، از تکه های بزرگ سنگ استفاده شد که پس از بیش از دو هزار سال و در زیر باد و باران و آفتاب، هنوز استوار در جای خود ایستاده است. تنها تفاوتی که این بخش دیوار با بخش های دیگر آن دارد، رنگ متمایل به خاکستری آن است. همۀ قطعات سنگ از محل انشاء دیوار استخراج و شکل داده شده تا در هزینه و زمان حمل و نقلشان صرفه جویی شود.

وقتی به بالای دیوار رسیدیم، یکی از دوستانمان از دیدن یک برج دیدبانی و آتشبانی چنان به وجد آمد که با هیجان فریاد زد: الان زیر پاهای ما یک برج دیدبانی و خبررسانی از سلسلۀ چینگ قرار دارد که 15 متر عرض و شش تا هفت متر ارتفاع دارد. در فلات مغولستان داخلی به جای حس تنهایی و متروک ماندگی، احساس شکوه و عظمت به آدم دست می دهد.

روی دیوار، نقش هایی از گوسفندانی با سر بسیار بزرگ دیده می شود و سر بعضی از آنها مستقیماً به دُنبه متصل است.

دولت مرکزی چین در سال 1996 میلادی این بخش از دیوار چین را در فهرست آثار فرهنگی تحت حفاظت اساسی قرار داد و هر سال برای گسترش صنعت گردشگری، جشنواره ای در اطراف آن برگزار می کند. امسال پنجمین جشنواره از این دست برگزار می شود. شما هم اگر فرصت سفر به چین را دارید، توصیه می کنیم دیدار از این جشنواره را در برنامه های خود بگنجانید.

伊拉克是一个伊斯兰国家，全国有９５％的人信奉伊斯兰教，其中什叶派穆斯林占５４．５％，他们主要分布在伊拉克南部和巴格达西部地区。长期以来，人口占多数的什叶派穆斯林一直处于被统治的低层，被排除在国家政治生活之外。而只占穆斯林人口４０．５％的逊尼派却长期处于统治地位。由于人口结构与权力分配的失衡，伊拉克逊尼派与什叶派长期不和。

根据１９６８年伊拉克颁布的临时宪法，伊斯兰教为伊拉克国教。但实际上伊历届政府都奉行政教分离的政策，禁止宗教干预政治和国务，对什叶派宗教院校、宗教出版物严加控制和检查，并迫害什叶派宗教人士，使什叶派穆斯林对伊当局的政策大为不满。

伊什叶派穆斯林很早就展开了争取政治权力的斗争。２０世纪７０年代，受伊朗伊斯兰革命的影响，一批什叶派穆斯林抵抗组织在伊拉克兴起，主张通过伊斯兰革命推翻复兴党的统治。

萨达姆利用掌控的军政大权，对要求自治与独立及从事反政府活动的什叶派进行残酷镇压。１９７４年和１９７７年，伊当局曾两次派军警袭击和驱赶参加反政府示威游行的什叶派穆斯林，数百人被捕，许多人被判刑或处决。此后，又有不少什叶派穆斯林宗教领袖被萨达姆政权杀害。１９９１年海湾战争后，伊南部地区什叶派穆斯林的大规模反政府活动也被伊政府镇压。

长期遭受压迫的什叶派穆斯林十分痛恨萨达姆政权。去年３月，美英联军打着“解放伊拉克”的旗号发动了伊拉克战争，什叶派穆斯林对萨达姆政权被推翻总的来说持欢迎态度。尽管自美国主导的联军占领伊拉克后，伊拉克社会治安十分紊乱，暴力袭击事件不断发生，但大多数反美武装暴力活动都集中在逊尼派占主流的地区。什叶派虽然在人口、组织性和民兵武装上均占有优势，但是这一派别的伊拉克民众一直保持克制。

由于战后重建工作迟缓，社会治安持续恶化以及失业率增加，伊拉克没有进入美国宣称的“一个民主、自由和富裕的新时代”。绝大多数的什叶派穆斯林开始对美英的占领表现出强烈不满，对美英主导的占领政策的反感越来越强烈。

今年３月３１日，联军占领当局以煽动暴力倾向为由，关闭什叶派领导人萨德尔的一家报社，并逮捕萨德尔的一名高级助手。此举引起什叶派穆斯林极大的愤怒，导致４月４日什叶派穆斯林与驻伊联军发生暴力冲突，造成大量人员伤亡。目前这种冲突仍在继续。

ز9 فوریه سال جاری ایام عید بهار سنتی چین آغاز می شود. عید بهار در واقع همانند عید نوروز ایران عید میلی فرخنده و پرنشاط است. به طور کلی از قدیم الایام سال در تقویم کشاورزی چینی با 12 نام حیوان یعنی گاو، ببر، مار ، موش ، خوک، میمون، خرگوش ، اسب، خروس ، گوسفند، سگ و اژدها مشخص شده است. اژدها در عهد قدیم توتم ( یعنی روح یا موجود حافظ قبیله ملت چین به شمار می رفت.

در روایات قدیمی چین اژدها همواره به موجودی صاحب نیرو و قدرت جسورا و لبیباک ترسیم شده است و از دیدگاه مردم چنین روحیه ای دقیقا سمبل ایده ال ملت چین است. مردم اژدها این حیوان افسانه ای را می پرستند و آرزومندند تا اژدها خجستگی و میمنت را برایشان به همراه بیاورد.

از تاریخ عید بهار تاکنون 4 هزار سال می گذرد. در بیش از دو هزار ویک صد سا قبل از میلاد مردم زمان شرکت یک دور ستاره مشتری ( یعنی ژوپیتر) را یک ( تسئو) داستند و این عید را نیز " تسئو" می نامیدند. اما نام این عید در یک هزار سال قبل از میلاد به "نیان" یعنی پرحاصل تغییر کرد.

به رسم و عادت عامیانه در چین ایام عید بهار از 23 دسامبر شروع می شود و تاعید فانوس در تاریخ 15 ماه آینده خاتمه می یابد که جمعا سه هفته طول می کشد. به منظور گرامیداشت ایام عید از شهرها گرفته تا دهات ، مردم فعالیتهای مختلفی را انجام می دهند و جشنهایی برپا می کنند. درروستاها کشاورزان به خانه تکانی و شستن البسه و لحاف وغیره می پردازند تا با پاکی و پاکیزگی به پیواز سال نو بروند. آنان همچنین خود را کیهای گوناگونی مانند مشکلات و آب نبات ، کیک، گوشت و سبزیجات برای پذیرایی از مهمانان تهیه می کنند. درشهرهای بزرگ مقدمات عید نیز از مدتها قبل ازعید شروع می گردد. سازمانها و ادارات فرهنگی و گروههای هنری برنامه های هنری خود را آماده می سازند و در پارکها برنامه های تفریحی و بازی های گروهی جدید و بیشماری برای مردم انجام می شود. موسسات تجاری نیز برای اقناع مشتریان خود کالاها و اجناس متنوع را از کشورها و حتی خارج از چین وارد می کنند.

عید بهار چین همانند عید نوروز ایران عید ملی فرخنده و پرشکوه و پر نشاط است. به طور کلی در نواحی مختلف چین رسوم و عاداب سنتی برای برگزاری این عید متفاوت است.

اما ضیافت شام با حضور کلیه اعضای خانواده د رشب آستانه عید چه در شمال چه در جنوب کشور لازم و ضروری است. در جنوب این غذا غالبا از بیش از 10 خواراک تشکیل می شود که در میان آنها ماهی و خوراکی تهیه شده از خمیر لوبیا باید دیده شود. زیرا این دو خوراک در تلفظ به چینی با " مرفعه بودن " تقریبا یکی است. در شمال این غذا را اغلب " جیا زه" یعنی گوشواره تشکیل می دهد. خانواده دراین شب در کنار یکدیگر به تهیه این خوراک سنتی مشغول می شوند. شایان یادآوری است که در میان خوراکهای سنتی عید بهار غذاهای شیرین از ارد برنج چسبیده به چینی " نیا گا" حتما باید موجود باید. چه آنکه این نشانگر ارتقای دائمی سطح زندگی ، گردهم آمدم و سعادتمندی اعضای خانواده است. در آستانه سال جدید به تقویم کشاورزی چین ، مردم با سرور و شادی با سال گذشته وداع نموده و به پیشواز سال جدید میروند. دربعضی مناطق مردم به آتش زدن ترقه و آتش بازی هم می پردازند. ازاول سال نو اعضای خانواده ملبس به لباسهای زیبا و نو به استقبال مهمانان و یا دیدار از خویشاوندان و دوستان می پردازند.

انان هنگام ملاقات جملات مبارکی چون " سال نومبارک" و " یا عید بهار مبارک باد "را می گویند و سپس به خوردن میوه و شکلات و چای مشغول می شوند و با هم گفت و گو می کنند. در ایام عید بهار برنامه های هنری و تفریحی جالب توجه و رنگارنگ است. دربعضی جاها اپراها و فیلمهای ویژه عید به معرض نمایش گذارده می شود و د ربعضی مناطق دیگر برنامه های هنری عامیانه نظیر رقص شیر، یان گو و رقص با چوب پا و غیره به این ترتیب محیطی مملو از وجد و شعف و شادی برهمه جا حکمفرما است.

البته بیشتر مردم ترجیح می دهند درخانه برنامه های تلویزیونی اختصاصی عید بهار را تماشا می کنند. گفتنی است که برحسب کردن تابلوهای خونویسی ونقاشی های ویژه عید بهار روی دیوار ، روشن کردن فانوس نیز از جمله برنامه های عید بهار است. درایام این عید جشن فانوس نیز جلوه ای خاص دارد.

فانوسهای رنگی درواقع از جمله هنرهای دستی و سنتی مردمی چین است. مردم با دست داشتن اشکال مختلف متنوع فانوسها که بر روی آن شکل حیوانات مناظر طبیعی و چهره های قهرمانان ترسیم شده است در یک جا جمع می شوند و شادی می کنند. البته پابه پای ارتقای سطح زندگی مردم ، آنان ضمن حفظ رسوم وعاداب سنتی ، برنامه های جدیدی به وجود آورده اند. برای نمونه جهاگردی و چین گردی به رسم نوین چینیها در ایام عید بهار بدل شده است.

汉语波斯语词典.pdf下载

دانلود فرهنگ لغت چینی به فارسی

波斯语汉语词典.pdf下载

دانلود فرهنگ لغت فارسی به چینی